Portret van de schilder Emil Nolde op Arte-tv

Kleurenpracht
Het werk van één der meest vooraanstaande Duitse expressionisten aan het begin der twintigste eeuw — Emil Nolde(1867-1956) — wordt gekenmerkt door een constant aanwezige kleurenpracht, zowel in de uitbeeldingen van weelde, alsook in die van talrijke, relatief karige landschappen. In zijn woonplaats Seebüll in de noordelijke Duitse regio Nordfriesland ligt het meeste er nog zo bij als een halve eeuw geleden, en in het huis waar de schilder zijn leven doorbracht, lijkt het volgens diverse bezoekers dikwijls of de kunstenaar even een boodschap doet of een wandeling aan zee maakt, maar in ieder geval snel weer thuis zal komen.
Dat is ook de indruk die de filmer Wifried Hauke in zijn documentaire uit 2006 — gemaakt in opracht van de Norddeutsche Rundfunk (NDR) — weet over te brengen. In zesentwintig minuten wordt — op het formaat 16:9, met stereofonisch geluid — een beeld geschetst van leven en ontwikkeling, zowel in de persoon alsook in de werken van deze — in het plaatsje Nolde van de gemeente Burkal (in de buurt van de Deense stad Tondern) op 27 augustus 1867 als Emil Hansen geboren — uitzonderlijke schilder, die vroeg indruk wist te maken, welke in de loop der tijd, ook een halve eeuw na zijn heengaan, niet is verbleekt.
In de Arte-documentaire — die eenmalig door Arte-televisie zal worden uitgezonden — worden enkele van zijn belangrijkste stukken nader voorgesteld. In diverse van Nolde's werken, vooral als het om bloemen en aanverwante natuurverschijnselen gaat — zoals Witte boomstammen —, wordt duidelijk dat Nolde was gefascineerd door het werk van Vincent van Gogh.
____________
Afbeeldingen
1. Emil Nolde: Zelfportret 1912.
2. Emil Nolde: Witte boomstammen 1908. Olie op canvas, 67,5 x 77,5 cm. Brücke-Museum, Berln.

Twee jaar mannenkunst, deels met herenliefde — doch tevens passend voor het andere geslacht

Breed scala
Afgelopen zondag werd het tweejarig bestaan van Galerie MooiMan te Groningen gevierd met bijna zoveel aanloop als waarin een normale opening van een nieuwe expositie zich mag verheugen.
De galerie sluit het jaar 2008 af met een tentoonstelling die is gewijd aan onderdelen uit het oeuvre van elf kunstenaars, welke door dit instituut worden gerepresenteerd. Daarover heeft u inmiddels op onze zustersite Cultuur in Groningen en omgeving een artikel kunnen lezen waarin u de Hogere Rekenkunde van de eigenaren van deze beeldende kunst-instelling, speciaal in verband met deze laatste, korte doch ook hevige, expositie van dit schrikkeljaar wordt uitgelegd.


Bovendien kunt u daar de namen vinden van de elf kunstenaars, van wie nu nog even enkele werken extra in de schijnwerpers hangen en waarvan een deel met elf procent feestcommissie-korting zal worden verkocht. Het komende weekeinde, vrijdag 26 tot en met zondag 28 december — alle drie dagen tussen 14:00 uur en 18:00 uur — zijn de stukken nog te bezichtigen.
Hoewel ook tijdens een expositie van één of enkele kunstenaars een ruime variatie in thematiek denkbaar en somtijds praktikabel is, biedt het beeld op de twee wanden van de galerie nu — met een totale lengte van zo'n 25 meter — met werken van elf totaal verschillende artiesten een nog weer grotere variëteit.

Frans van Oirschot
Vier stukken van Frans van Oirschot hangen dezer dagen in Galerie MooiMan — waarvan er één, Klaar met schilderen — afgebeeld in een artikel — op de moedersite Cultuurtempel is opgenomen. Er bestaan kijkers die deze kunst wellicht wat aan de brave kant vinden voor een galerie waar men zeer gedurfde, naast humoristische en anderszins prikkelende voorstellingen kan aantreffen. Maar voor de zeer goede 'verstaander' is het hierboven afgebeelde stuk, getiteld De Nacht, een voorstelling die wel eens aan in veel diepere lagen sluimerende, sterk erotisch getinte, hartstochten zou kunnen appelleren, aangezien de uitgebeelde slaper immers heel goed een uitnodigende bedoeling kan hebben. Anders gezegd: juist deze zo kuise slaper kan in menigeen golven van tomeloze geilheid losweken, die maanden, zo niet jaren, kunnen rollen. Dat geldt overigens — mutatis mutandis — eveneens voor Schemering en met even veel, door de beschouwer in te vullen mate van, prikkeling voor het vierde geëxposeerde stuk van Frans van Oirschot: De Brief.


Peter Colstee: Whiteface
Een verwijzing naar één der hoofdfiguren, genaamd Bleke Broeder, in diverse romans van de Duitse schrijver berstensvol verlangen naar vriendschap en liefde, de heer Karl May (1842-1912), door menigeen, overigens ten onrechte, geciteerd als Broeder Bleekgezicht, hetgeen vanzelfsprekend niet hetzelfde is, is deze afbeelding niet. Maar als je wordt gesteund, dan wel geplaagd, door zich te pas — doch een enkele keer eveneens te onpas — aandienende associaties, is zo'n link snel gelegd. Gelukkig is Peter Colstee erin geslaagd deze voorstelling zo polyinterpretabel te houden dat men in de ogenschijnlijke eenvoud heel veel verschillende ideeën, maar vooral wensen en verlangens, kan hineininterpretieren. Dat alles zal zich afspelen op een scala, variërend van de uitbeelding der totale onschuld tot en met een geraffineerde uitnodiging, van onderkoelde afstandelijkheid tot een hoopvol uitgezonden appel. Een vraagteken in combinatie met een uitroepteken: de onervarenheid samen met de door de wol gekleurde keerzijde van diezelfde persoonlijkheid — alles in dat ene stofkleed bijeengebracht.
Daarin ligt tevens, aan degenen die het stuk bekijken, de uitnodiging tot interactie: een fenomeen dat van levensbelang is en blijft voor het wel en wee van de beeldende kunsten in het algemeen en van de (ietwat) meer cryptische aspecten daarvan in het bijzonder.


Apollo en Hyacinth
Doch de heren van Galerie MooiMan zouden hun eigen ideeën geweld aandoen indien er niet — naast de ietwat terughoudend-erotische dan wel algemene stukken — tevens enkele heel nadrukkelijk seksuele voorstellingen zouden worden tentoongesteld, die heel wat minder aan de verbeelding en interpretatie van de toeschouwer overlaten. Dat die ondeugende begeleider der Muzen, Apollo, Hyacinth verrast in een gedaante die toen nog niet als adamskostuum werd aangemerkt, maar waaraan zelfs het kleinst denkbare klaverblaadje ontbreekt, zegt op zich niet zoveel — niet alleen deden die Grieken, en zeker de onsterfelijken, zoiets wel vaker, doch daarbij mag men echter niet uit het oog verliezen dat naaktheid eveneens de representatie van zuiverheid kan voorstellen. Maar hier worden hartstocht en zinderend verlangen, overrompeling en overgave uitgebeeld in twee fysieke antagonismen: de passieve Hyacinth — en of die status slechts het gevolg is van de slaap dan wel van een constante in het wezen, blijkt in de uitbeelding niet — tegenover Apollo die zichzelf wil activeren tot de verovering van een in afwachting schijnende 'citadel', door middel van een snel op de momentopname te volgen intocht. Dat lijdt niet veel twijfel.
Doch wellicht bedoelt de maker, Peter Schauwecker, het ook allemaal wel heel anders. Eventueel kan men het zelfs moeilijk vinden, maar dat dergelijke kunst ook heel leerzaam kan zijn, is al meer dan eens bewezen, hetzij via Extaze, hetzij Langs lijnen van geleidelijkheid. Die beide mogelijkheden te bieden, is onderdeel van het Noodlot van deze Galerie. Dat mag een iegelijk voor zich zelf bepalen, hier en nu en/of in de uren van openstelling der galerie. Wellicht mondt dan één en ander uit in een Openbaring.
De genade van de Heren MooiMan zij met u allen.
Amen.

Invloed van een grootmoeder die zigeunerin was

Expositie geopend
Voor een aandachtig gehoor van vooral zestig plussers heeft Titia Lodewegen jongstleden donderdagochtend in de grote benedenzaal van Zorgcentrum De Ebbingepoort te Groningen haar expositie van elf — in plaats van de oorspronkelijk geplande twaalf — schilderijen geopend. Ze deed dat met enige uitleg over het ontstaan van haar reeks Zigeunerstukken en om de impressies die hebben geleid tot die reeks van acht verwante aquarellen te illustreren, heeft ze drie eigen, direct gelieerde, gedichten voorgedragen. Eén daarvan staat in het artikel van donderdag 27 november jongstleden op de themasite Cultuur in Groningen en omgeving. [1]


Oma's invloeden
Titia's ene grootmoeder is in ieder geval mede verantwoordelijk voor de belangstelling die ze, decennia later, met nadruk aan de dag heeft gelegd voor het zigeunerbestaan. Die oma viel uit de toon doordat ze, een halve eeuw geleden inmiddels, zat te vissen en allerlei andere dingen deed, die 'gewone mensen' liever toch maar hebben gemeden. Maar de kleindochter heeft die oma en haar voorkomen, haar doen en laten, in haar hart gesloten en zo af en toe komt daar weer iets van te voorschijn. Dergelijke invloeden kunnen een leven zo nadrukkelijk bepalen, en niet in de laatste plaats in artistiek opzicht.
Een tweede gedicht dat eveneens heel direct tot één van die acht bij elkaar horende aquarellen heeft geleid, maakte eveneens deel uit van haar korte, maar krachtige presentatie.


De oude Woonwagenman

Zijn paard trok hem grensloos door het leven
Waar 's nachts bange vrouwenstruiken staan
Mijn bloed nog kinderlijk in de zeven
In oorsprong nog niet opgegaan
't Zomers jurkje groette als een veldboeket
Geheimen uit wel duizend hoekjes
Schilde ik grote ogen aan zijn uien
Op het trapje tussen huis en school
Zijn stem schikte als een oude ploeg
In de jonge kinderwagen
Vrucht dragend uit de oude voor
Hij is niet meer; ik veertig.


__________

[1] Daar vindt u tevens alle nadere gegevens over de gratis toegankelijke expositie.
Die bijdrage is overigens eveneens te vinden op de algemeen-culturele site Letters en Beelden 2.
_____________
Afbeeldingen
1. Titia Lodewegen tijdens haar presentatie jongstleden donderdag, 7 december. (Foto: Ton Kusters.)
2. De oude woonwagen. Eén van de acht aquarellen, te bezichtigen tot en met 31 maart in De Ebbingepoort te Groningen.

Chinese Berlijner presenteert zijn Kalender 2009

Dertien erotische prenten voor één jaar
Een jonge Chinees die in Berlijn woont, in andere landen exposeert en in Groningen zijn vertegenwoordiging heeft in Galerie MooiMan — dat is MUSK BOY, die onlangs, samen met de fotograaf Ewoud Broeksma in die galerie de tentoonstellingsruimte deelde.
Vandaag kreeg ik diens Kalender 2009 toegezonden en dat schitterende stukje drukwerk, waaraan waarlijk alle aandacht is besteed, bevat dertien kunstwerken van Musk Boy: één dekblad en daarachter voor elke maand een afbeelding. De kalender als geheel heeft een omvang van 30 x 40 cm; de platen zelf meten ca. 25 x 35 cm.
Zijn achtergronden, vooral het land van herkomst, speelt ook nu weer in de meeste gevallen een prominente rol in de geïntegreerde Chinese elementen, en als deze niet in de entourage heel direct zichtbaar zijn, dan is het wel in de afgebeelde personen. Een deel van hen draagt de kenmerken van de kunstenaar zelf, hetgeen je gemakkelijker ziet als je deze ooit hebt ontmoet. En dat kon op zondag 3 augustus tijdens de opening van de expositie bij MooiMan, getiteld From China to China, waaraan op deze site op zaterdag 2 augustus aandacht werd besteed
Persoonlijk ben ik het meest aangedaan door de jongeman met een zeer eigezinnig ogende kat. Ik ken zulke wezens uit en te na en ben al decennia lang verliefd op het fenomeen kat in het algemeen en op bijzondere 'exemplaren' daartussen in het bijzonder. Sommige daarvan delen het huiselijke leven met de hond Amber en mij.


Ander werk
In Galerie MooiMan in Groningen is nog veel ander werk van Musk Boy te zien van de expositie, die voor een deel parallel aan de gigantische tentoonstelling GO CHINA in het Groninger Museum te bezichtigen viel. Het feit dat de Olympische spelen dit jaar in China werden gehouden en de Groninger fotograaf Ewoud Broeksma veel sporters in tal van standen en situaties op de gevoelige plaat had vastgelegd, vormde dat bij de eigenaren van MooiMan een goede basis voor een gezamenlijke tentoonstelling.
Verder kan men ook nog een kijkje nemen op de website van Musk Boy zelf, waar nog weer andere kunst te zien valt.
____________
Afbeeldingen
1. Voorblad van de Kalender voor 2009 van de Berlijns-Chinese kunstenaar Musk Boy.
2. Jongeman met kat op de arm. Afbeelding voor maart 2009 van die kalender.

Nog vijf maal Anton Heyboer op digitaal tv-kanaal

Unieke figuur in ons land
In de nieuwe etherweek, die op zaterdag 22 november begint en op vrijdag 28 november eindigt, zal de film over Anton Heyboer nog vijf keer worden uitgezonden. Meer over die film is te vinden in onze vorige bijdrage op deze site.
Heyboer liet zich in 1951 opnemen in het Provinciaal Ziekenhuis van Santpoort, aangezien hij zich in het zogenaamd normale van de maatschappij iet kon functioneren, en zich daartegen wilde laten beschermen. Na zijn terugkeer uit het ziekenhuis maakte hij het boek dat in de hieraan voorafgaande bijdrage is afgebeeld. Dat boek op zich wordt door kenners als een kunstwerk op zich beschouwd. De afbeelding links van deze tekst dient als getekende opening van de herdruk van het boek, naast een inleidende tekst door Maria Heyboer en de uitgever.
De uitzenddata en -tijden zijn, steeds op dezelfde zender, als volgt:
Zaterdag 22 november, vanaf 22:30 uur
Zondag 23 november, in de middag vanaf 15:05 uur
Dinsdag 25 november, vanaf 16:55 uur
Woensdag 26november, vanaf 23:00 uur
Vrijdag 28 november, vanaf 20:00 uur

Gefilmd portret uit 1974 van kunstenaar Anton Heyboer diverse keren te zien op digitaal kanaal

Portret van de kunstenaar als middelbare man
In 2005 overleed, 81 jaar oud, de uiterst kleurrijke, met nauwelijks één andere beeldend kunstenaar te vergelijken, Nederlander Anton Heyboer. Diverse keren en vanuit tal van invalshoeken is de man geportretteerd in kranten en tijdschriften, in boeken en in bewegende beelden. De VPRO-televisie heeft reeds in 1974 voor de eerste keer een gefilmd portret van deze uitzonderlijke man — met een viertal echtgenotes en ook een reeks honden — uitgezonden onder de titel In kleur bij God thuis. Anton Heyboer heeft een enorme hoeveelheid kunstewerken nagelaten.
Deze documentaire film — die een lengte heeft van ongeveer vijf kwartier — zal de komende dagen diverse keren opnieuw worden uitgezonden door het digitale televisiekanaal met de absurde, want op randstedelijke hoogmoedsverplettering gebaseerde, naam Holland Doc. Alsof het om een voor de rest van Nederland minder interessant, regionaal kanaaltje gaat.
"Mijn werk is de onschuld leefbaar te maken", luidt de ondertitel van het boek Het systeem van Anton Heyboer, dat voor het eerst in 1954 werd gepubliceerd en eenentwintig jaar later door een Amsterdams uitgeversbedrijf opnieuw in de handel werd gebracht.
De eerste uitzending van deze film is op donderdag 20 november, in de vroege avond tussen 19:10 uur en 20:30 uur. Op vrijdag de 21ste november — in de middag vanaf 14:40 uur — zal dit gefilmde portret worden herhaald.

De connectie van portretten en handen — Nieuwe expositie vanaf 9 november in Galerie MooiMan

Connectie(s)
Onder het motto Connection wordt aanstaande zondagmiddag in Galerie MooiMan te Groningen een nieuwe, vijf weken durende tentoonstelling geopend, welke op de in dat instituut gebruikelijke tijden — in principe alleen vrijdags, zaterdags en zondags, alsmede op afspraak — te zien zal zijn. Het betreft ook nu weer een gecombineerde tentoonstelling, deze keer van twee nogal verschillende beeldende kunstenaars, welke iets verbindt dat ligt in de presentatie van uiterlijke persoonlijkheid: enerzijds portretten — in dit geval van de in 1961 geboren kunstenaar Robert Cash — naast, respectievelijk tegenover, de uitbeelding van handen door de in 1967 geboren Duitse kunstenaar Ulli Dirkorte, die met de op de website van de Galerie voorgestelde afbeeldingen reeds duidelijk maakt dat het hier gaat om handen, die men als portret kan lezen. Niet in de zin van chiromantie — daarvoor is het immers noodzakelijk dat de lijnen in de handpalm zichtbaar zijn — maar ook als voorstelling van het daaraan verbonden wezen.
De uitbeelding van de connectie(s) die bestaat/(n) tussen deze twee min of meer antagonistische voorstellingen, welke in het oog van de beschouwer tot één geheel kunnen samensmelten en daarmee niet alleen veel aan de verbeelding van de kijker overlaten, maar deze tegelijkertijd, al dan niet subliminaal, met de handen in de richting van de portretten duwen, om het besef van Vrijheid, Gelijkheid en eventueel een soort van Broederschap te entameren; iets dat echter sedert 1789 in een minimalistische vorm wel degelijk in meer dan één sfeer is gelukt, maar die op het bredere niveau van ware acceptatie tussen volkeren onderling — ook als we die thans eerst tot de landen van de Europese Unie beperken — nog lang niet tot zelfs maar een basale realisatie is ontwikkeld. Wellicht is een nieuwe revolutie, op een andere grondslag en met geheel andere middelen, zo gek nog niet. Al moet daaraan direct worden toegevoegd dat, nu er een globale financieel-economische crisis woedt, het erop lijkt dat er op de hoogste regeringsniveaus van toch wel veel landen overeenstemming bereikt kon worden. Snel genoeg zal blijken hoe stabiel zo'n pact is. Wat met handen geven en handenvol uitgeven wordt gepraktiseerd, zal dan snel leiden tot een onthulling van de diverse daaraan onverbrekelijk verbonden portretten diergenen, die zich zullen moeten te kennen geven door het tonen van het ware gezicht: als portret met daarbij behorende, eventueel lege, handen.

Diverse niveaus en tal van gedaanten
Zo bekeken had deze tentoonstelling niet op een actueler ogenblik gerealiseerd kunnen worden. We zullen aan het eind ervan — medio december — nog eens bezien in hoeverre de wereldwijde crisis heeft geleid tot nieuwe portretten in handel en industrie, in politiek en in de talrijke maatschappelijke geledingen van de betrokken landen in het algemeen en van de VS in het bijzonder, waar nu een euforische stemming heerst bij diegenen die menen dat ze alles weten over een presidentskandidaat die de handen uit de mouwen steekt, maar zijn ware portret pas zal laten zien in het kader van de wel zeer marginale mogelijkheden tot werkelijke veranderingen, die voor hem, binnen tal van in menig opzicht wetmatige beperkingen, tot de mogelijkheden zullen gaan behoren. Dat wil zeggen: hoe zeer hem de handen zijn gebonden en in welke mate dat van invloed zal zijn op het exponeren van zijn tot nu toe verborgen portret. Zulke connecties zijn van grote invloed op het reilen en zeilen van zovele aspecten in tal van globale interacties, en ook daarvan zullen de sporen in de kunsten binnen niet al te lange tijd op enigerlei wijze hun weerslag vinden.
Bij de extremistische oorlogsmisdadiger berstensvol ongeëvenaarde criminaliteit, G.W. Bush, getuigt zijn uitzonderlijk verwrongen tronie ervan dat hij op diverse fronten veel bloed aan eigen en andere handen heeft achtergelaten. Toch is die man, zonder het te willen, dan wel het zelfs maar te kunnen bedenken, erin geslaagd een kunstwerk te worden: een uiterst abjecte karikatuur van wat ieder wezen — dat op een buitengemeen verantwoordelijke post het lot van zovelen in handen houdt — had moeten zijn. Hij is en blijft een onuitwisbaar merkteken in de connectie van intens vuile handen en een portret met een virulent monsterlijke expressie, dat onder meer door de beeldende kunsten onophoudelijk zichtbaar dient te worden gemaakt voor een ieder die bereid is dat te bekijken en die niet de handen voor het eigen portret slaat.
Over Connection gesproken.
____________
Afbeeldingen
1. Poster met aankondiging van de tentoonstelling Connection in Galerie MooiMan, Groningen, van 9 november tot en met 14 december.
2. Portret 1 van Robert Cash.
3. Handen 1 van Ulli Dirkorte.

Expositie met werken van Rik Davids en Nancy Lee in het Hoofdkantoor van de Gasunie te Groningen

Prikkelende combinatie
Op zondag 9 november wordt 's middags, in het Hoofdkantoor van de Gasunie, gevestigd aan de Concourslaan in Groningen, de expositie geopend met houten objecten van Rik Davids en fotografie van Nancy Lee.
Deze tentoonstelling is die dag geopend van 15:00 uur tot 17:30 uur. Een inleidende lezing begint om 15:30 uur.

'Ingekleurd' hout
Rik Davids' houten schalen met een behoorlijke omvang hangen als schilderijen aan de muur en hebben daardoor hetzelfde effect als het doek van een schilder dat u, zodra uw aandacht erop wordt gericht, tracht mee te slepen. Volgens de kunstcommissie van de Gasunie werkt de ronde vorm in sterke mate mee om dit effect te kunnen bereiken. Die afbeeldingen, welke reeds zijn te bezichtigen op de website van de Gasunie, bevestigen dat.
Al die schalen zijn vervaardigd van met nietjes aan elkaar gehechte, beschilderde houten plankjes. De inkleuring is op diverse manieren gerealiseerd, variërend van geheel lukraak aangebracht lijkende klodders verf tot en met motieven die (onderdelen van) bloemen schijnen. Rik Davids heeft niet alleen zand en acrylverf gebruikt, maar daarnaast glimmende materialen.

Fotografie
Er is zichtbaar nagedacht over de inrichting van de expositie van twee kunstenaars tegelijkertijd, die daarbij tezamen worden voorgesteld en niet elk separaat. Tussen de schalen van Rik Davids hangen foto's van Nancy Lee. Net als in de constructie van de schalen die haar collega heeft gerealiseerd, heeft Nancy Lee hier en daar eveneens één beeld geconstrueerd dat bestaat uit diverse foto's, en daarnaast heeft ze bestaande structuren als basis gekozen, zoals een wolkenkrabber of een van bovenaf genomen reeks geparkeerde voerdie tuigen, die door de afstand tevens de indruk kunnen wekken dat het om op een haventerrein geloste containers zijn, ware het niet dat deze zelden of nooit zo worden opgesteld als de hier schuin geparkeerde auto's.

Werkperiode van de nu Groningse Franzis Wiese in de MediumGallery in de Menadostraat aldaar

Raakt u nu ook zo geprikkeld als u deze afbeelding bekijkt? Gaat uw fantasie dan ook met u op de loop, of blijft u nuchter en denkt u: wat zou dat inhouden? In ieder geval is de conclusie volkomen gerechtvaardigd dat deze — en vanzelfsprekend ook heel veel andere — kunst onze zinnen prikkelt en wij, steeds opnieuw voyeurs blijken te zijn, en niet alleen in de bioscoop of als we iets op het huiskamergifscherm zien dat ons nèt even langer bezighoudt dan een toevallige confrontatie toelaat.
Enfin, bent u hierdoor geïnteresseerd geraakt en wilt u meer weten over en van de maakster van deze afbeelding, dan moet u eigenlijk wel acte de présence geven tijdens de opening van de tentoonstelling Hotel Medium met werken van deze, thans in Groningen woonachtige Franzis Wiese.
Haar werkperiode in de galerie gaat van start op vrijdag 4 oktober om 20:00 uur en zal een maand lang te volgen zijn in de zeer aparte MediumGallery, die is gevestigd in de stad Groningen; meer precies in de Menadostraat op nummer 37b. Meer informatie over de galerie en een routekaartje zijn te vinden op de website van dit instituut, waar tevens meer te lezen valt over de eventuele openingstijden en verder de nodige mediagegevens.
De MediumGallery omschrijft de kunst van Franzis Wiese als volgt:

Hotel Medium
"In het werk van Franzis Wiese staan theatrale ensceneringen centraal. Ze maakt films, theater en installaties, die ze maakt vanuit een locatie-specifieke benadering. Door toevoeging van bestaande elementen binnen deze ruimtes ontstaan nieuwe sferische installaties.Tijdens haar werkperiode in de MediumGallery zal Wiese de ruimte onderzoeken en een nieuwe, geheimzinnige sfeer geven. Hierin vraagt ze zich vooral af wat voor mensen de ruimte doorlopend, of juist tijdelijk gebruiken. Door het inzetten van audio worden bestaande situaties op een theatrale manier in scène gezet."
Franzis Wiese (D, 1977) studeerde op de kunstacademie in Enschede (richting monumentaal) en in Wenen (Transmediale Kunst) tussen 2001 en 2005. Daarna volgde ze het master programma Scenography aan het Frank Mohr Instituut in Groningen (2005-2007). Ze woont en werkt in de noordelijke metropool.

Olympische schoonheid van diverse mannelijke aardbewoners met een uitzonderlijke eigenschap

Nieuwe expositie
Aanstaande zondag, 3 augustus, zal om 16:00 uur in Galerie MooiMan te Groningen een nieuwe tentoonstelling worden geopend met de titel From China to China. Daarmee wordt onmiddellijk weer aangetoond dat zelfs bij een welhaast niet te overtreffen desinteresse in alles wat met sport, en het daaraan onlosmakelijk verbonden spel, te maken heeft, men zelfs bij de kunst van — heel erg letterlijk — vandaag de dag, zelfs geen vluchtpunt kan vinden voor de al te overdonderende macht van Beijing en alle daarmede onverbrekelijk geassocieerde, morele onmacht van het Internationale Olympisch Comité met een onvoorstelbaar pijnlijke draaikont als voorzitter, die zijn uitzinnige huichelachtigheid — met betrekking tot zijn positie ten aanzien van de vrije toegang tot het internet voor alle bezoekende journalisten gedurende de Olympische Spelen — zeer recentelijk heel breed heeft uitgemeten. De geïncarneerde onsportiviteit, zullen we maar zeggen. Wie na de ontwikkelingen in verband met veelzijdige afkeuring van het officiële Chinese regeringsbeleid iets positiefs van die chaotische Belg Rogge verwachtte, mag dan ook wel als uitermate naïef worden ingeschaald. Hij mag voor straf dan ook nimmer als object van thans eventueel verborgen schoonheid op enigerlei wijze worden uitgebeeld. Dat zal hem leren!


Onsportief
Als zesjarige in de eerste klas van de lagere school, met reeds toen een totaal gebrek aan belangstelling voor alles wat sport was en ook vertegenwoordigde, is wel doorgedrongen dat enkele sportminnende klasgenoten in tal van gevallen binnen het gebruikelijke dagelijkse schoolgebeuren anderen meer dan eens beschuldigden van onsportief gedrag. En dat is toen gebeurd, en veelal niet ten onrechte, in de context van het nadrukkelijk zo bedoelde, ook al blijft het adjectief sportief voor mij nog altijd een dubbele bodem behouden en wil ik, zwijgend, eerst horen en/of zien dan wel lezen, wat er precies mee wordt bedoeld. Ik hoor de stemmen van een halve eeuw geleden weer als ik dit noteer en ik zie tevens de gezichten in kwestie opnieuw voor me, inclusief de daarbij behorende kleding alsook de voordeur van hun respectieve woningen. Dat alles neemt niet weg dat ik wel degelijk geloof, ja zelfs zeker weet, dat sportiviteit: het gedrag als sporter enerzijds, en de mogelijk te 'vangen' schoonheid van diverse beoefenaars van dergelijke handelingen aan de andere kant, wel degelijk op één noemer gebracht kunnen worden. Ewoud Broeksma heeft sedert jaar en dag inmiddels de wereldreputatie, daartoe heel goed in staat te zijn.

Blootleggen
Het valt zeker te verwachten dat de fotokunst van Ewoud Broeksma op eenzelfde fysiek-sportieve niveau is gebleven van voorafgaande situaties, waarin hij via die lichamelijke naaktheid van sportmensen veelvuldig aspecten wist bloot te leggen van de persoonlijkheid en ook van de psyche van die, niet zelden, en soms in meer opzichten, aantrekkelijke en eveneens als zodanig uitgebeelde sporters. De stroomlijn van tal van die lichamen riep na beschouwing in krant of ander medium, althans bij mij, heel directe associaties op met veel (stand)beelden en andere voorstellingen uit de antieke wereld, vooral in de de gymnasia en palaestrae van het Attische Griekenland.


Muskboy
Naast die vele, tot op het vel uitgeklede — en door Ewoud Broeksma gefotografeerde— sportmensen, welke thans, van zondag 3 augustus tot en met zondag 21 september, de wanden in Galerie Mooiman gedeeltelijk zullen bedekken, is er tegelijkertijd werk te zien van Muskboy met pentekeningen en aquarellen van Chinese jongelingen.
De expositie wordt zondagmiddag geopend door beeldend kunstenaar Jan Griffioen, die zelf in de laatst gehouden tentoonstelling in Galerie MooiMan was vertegenwoordigd met onder meer enkele spectaculaire foto's. De kunstenaars van de nu voorgestelde werken zullen daarbij aanwezig zijn.
Voor openingstijden, aanrijd-routes en eventueel andere informatie over de Galerie zij verwezen naar de website die wordt onderhouden door de eigenaren: het echtpaar Jan van Stralen en Sandro Kortekaas.
____________
Afbeeldingen
1. Gecombineerde afbeelding van Muskboy met een foto van Ewoud Broeksma, als uitnodiging van Galerie MooiMan. De Nederlandse vlag staat er hier nog min of meer 'halfstok' bij.
2. Welkom-intro van de website van Muskboy.

De nieuwe Bespiegeling van Annelies van Gils

Een 'oude bekende'
Op dit weblog en op enkele andere sites, in binnen- en buitenland — Duitsland, België en Engeland — die vanaf deze schrijftafel worden geredigeerd, heb ik ruim een half jaar geleden de Twee Geisha's van Annelies van Gils aan u voorgesteld. Om precies te zijn vormde haar werk de directe aanleiding om een separate themasite over Beeldende Kunsten te beginnen. De belangstelling voor de hartverwarmende veelkleurigheid die dit werk van Annelies van Gils uitstraalde, werd door velen gedeeld. In ieder geval is iedere stem in reactie op de publicatie zeer positief geweest.
Dezelfde uitstraling heeft de kleurstelling van deze kunstenares in de Bespiegeling, waarvan ze mij dezer dagen de link toezond toen ik haar in kennis stelde van het feit dat ze met die Twee Geisha's al bijna een jaar in de top staat van mijn 25 best bekeken artikelen van de Duitstalige, algemene cultuursite Kulturtempel, en wel binnen de eerste tien van alle artikelen die er sedert eind juli verleden jaar in zijn opgenomen. Overigens wordt ook op de site van de kunstenares dit kunstwerk het meest van al haar werk 'opgevraagd'.

Zelfde sfeer — zelfde kleurstelling
Om u te laten zien dat dezelfde kleurstelling een rol speelt, heb ik ervoor gekozen, ondanks de link naar het artikel met de grote afbeelding, de Twee Geisha's hier nog weer eens in het klein op te nemen. Daarbij gaat het me niet om de markante overeenkomsten, maar wil ik zelfs de vraag aan de orde stellen of Annelies van Gils niet 'gewoon' weer hetzelfde schilderij heeft gecreëerd. Dat is geen verwijt en wil evenmin een indicatie zijn van een beperkte uitdrukkingsvaardigheid. Neen, zij bevindt zich dan juist in wel heel goed gezelschap. Immers, de Russische componist Dmitri Sjostakovitsj schreef ook steeds maar weer dezelfde symfonie en hoeveel auteurs bestaan er niet, verspreid over dit ondermaanse die altijd opnieuw hetzelfde boek schrijven. . . . .
Hoewel er bij de Twee Geisha's geen spiegel te bekennen valt, lijkt het mij te verdedigen ook hier van een spiegelbeeld te spreken, hetgeen weliswaar niet exact hetzelfde is of uitbeeldt dan een Bespiegeling, maar qua beschouwelijkheid — met de blik naar binnen gericht, zeg maar — ademen de twee kunstwerken een zelfde sfeer, die bij de beschouwer — in ieder geval onbewust — mede wordt 'ingegeven' door de gebuikte kleuren.
Het mag dan ook geen verbazing wekken indien mocht blijken dat ook deze Bespiegeling zich in zo'n zelfde interesse en succes kan verheugen.
____________
Afbeeldingen
1. Bespiegeling uit 2008 van Annelies van Gils.
2. Twee Geisha's uit 2007 – Annelies van Gils.

Alweer recordbedrag voor doek van Claude Monet

Gisteren, dinsdag 24 juni 2008, is bij het veilinghuis Christie's te Londen alweer een schilderij van Claude Monet (1840-1926) voor een duizelingwekkend bedrag van eigenaar gewisseld. Werd er op 6 mei 2008 nog 26,8 miljoen euro betaald voor het schilderij De Brug van Argenteuil van dezelfde penseelkunstenaar, deze week is nog flink wat dieper in de buidel getast voor Le Bassin aux nymphéas uit 1919. Hierbij gaat het om een bedrag van 51,6 miljoen euro.

Vier eigentijdse fotografen in één expositie — in Galerie MooiMan vanaf 25 mei tot en met 22 juni

Zondag 25 mei om 16:00 uur wordt de officiële opening verricht van de expositie Mannen in Quadraat in Galerie MooiMan te Groningen. Vanaf 15:00 uur kan men ten galerije van Jan van Stralen en Sandro Kortekaas terecht om vooraf het tentoongestelde te bezichtigen.
De vier fotografen in kwestie zijn allen werkzaam vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw; de oudste van hen, Jan Griffioen, is in 1942 ter wereld gekomen; de jongste, Frank Gabriel in 1972. De beide andere heren — Albert Jongs en René Zuiderveld — zijn in 1949 respectievelijk 1950 geboren. De hierboven afgebeelde foto, welke afkomstig is van de laatstgenoemde der vier aanwezigen, vormt een — ongetwijfeld niet als zodanig geconcipieerde, doch nadrukkelijk passende — hommage aan deze enige waarachtige mannengalerie in Noord-Europa, waar de herenliefde weliswaar niet direct de hoofdmoot is, maar waar deze evenmin wordt omzeild.
Of, zoals kort voor de opening van de vorige tentoonstelling aldaar — met werk van vier schilders — een bezoeker meldde: "Ik houd niet van mannen, maar dit is mooi." Alsof het ene element van die zin noodzakelijkerwijs iets met het tweede te maken zou moeten hebben. Wel behield daarmee het verschijnsel man zijn plaats — althans binnen de bovengenoemde galerie — die in een Attisch spreekwoord van vijfentwintig eeuwen geleden werd geventileerd, en in het eerste themaboek Grieks uit mijn gymnasiumjaren stond vermeld: Bij alle dieren is het mannetje het mooist. De docent anno toen (1961) haastte zich eraan toe te voegen dat hierop slechts één uitzondering was: bij de mens. Hoewel de man toch heeft getracht een redelijk aantal gymnasiasten de beginselen van de Griekse taal uit de antieke wereld bij te brengen, waren de Griekse beginselen kennelijk minder aan hem besteed. Dat bleek ook toen hij in één van de lesuren noodgedwongen over knapenliefde begon. Hij leidde dat in door in de relatief kleine klas met dertien leerlingen te vragen wie wel eens van dat fenomeen had gehoord. Niemand van ons gaf een krimp, maar in de pauze hebben de zeven meisjes en de zes jongens hun kennis dienaangaande, gelardeerd met de nodige humor, onderling uitgewisseld.
Ikzelf, die op vrije dagen, in vakantieperioden en elke zaterdagmiddag assistent boekhandelaar in onze eigenste Stad was, refereerde aan een klant, die naar een boek over knapenliefde was komen vragen. Hoewel ik hem eerst heb moeten teleurstellen, heb ik hem toch ook nog weer kunnen opbeuren met de mededeling dat we wel een boek over homoseksualiteit — toen nog met een x — voor hem hadden. Soms is er weinig voor nodig om iemand tevreden glunderend de zaak te zien verlaten.
Indien de bezoekers van deze expositie met de vele mannen in vele houdingen en gedaanten op dezelfde manier de galerie verlaten, heeft de aldaar aanwezige kunst één harer belangrijkste functies toch maar mooi weer vervuld. Maar. . . na- en doordenken — jazeker, eveneens in overdrachtelijke, gevoelsmatige en vanzelfsprekend in emotionele zin — blijft een eerste vereiste om deze kunst in het eigen wezen te laten penetreren.

De expositie duurt tot en met zondag 22 juni. In tegenstelling tot de gebruikelijke ontoegankelijkheid van de galerie gedurende het eerste weekeinde van elke maand, is er een uitzondering gemaakt voor zaterdag 7 en zondag 8 juni. Verdere info hier.
Stad-Groningers, die het 'geluk' hebben dat de Groninger Gezinsbode bij hen wordt bezorgd, hebben op de voorpagina van de krant van vrijdag, 23 mei, een zeer groot afgebeelde foto van Steve Flanagan door Albert Jongs kunnen zien. Deze is eveneens tentoongesteld. Daarvan bestaat slechs één exemplaar. Dat geldt tevens voor diverse andere van de geëxposeerde foto's. Sommige zijn in een maximum van tien stuks vervaardigd.

____________
Afbeeldingen
1. René Zuiderveld: mannenlijf met beschermende en tegelijkertijd prikkelende rode lap.
2. Albert Jongs: de vierde van een kwartet zwart/wit foto's.
3. Frank Gabriël: Slipdive (2).
4. Jan Griffioen: perfectie in duotoon.

De simpele uitbeelding van kamilletakken door de laat-vijftiende eeuwse Chinese kunstenaar Lu-Ki

Net voor het einde van de vijftiende eeuw, omstreeks 1490, was Lu-Ki één van de Chinese kunstenaars, die zich profileerden. Zij hebben zich met nadruk toegelegd op de typisch Chinese kunstonderwerpen van die periode: natuurimpressies, zoals vogels en bloemen. Lu-Ki is één van die fijngevoelige naturen, die erin zijn geslaagd om met eenvoudige middelen toch de voor het uitbeelden zo belangrijke details weer te geven. Met een minimum aan simpele lijnen haalt hij toch het element van tederheid in de ontluikende bloei van deze kamille naar voren.

Kleurrijke werken van vier Nooderlingen hangen nog drie dagen bij Galerie MooiMan in Groningen

Laatste loodjes
Op vrijdag 16, zaterdag 17 en zondag 18 mei is de tentoonstelling met schilderijen van vier Noorderlingen nog te bezichtigen in Galerie MooiMan. Al die drie dagen 's middags tussen 13:00 uur en 18:00 uur. Meer bijzonderheden over deze instelling zjn te vinden op de website van deze mannengalerie met veel herenkunst, ook naast de te bezichtigen werken in het kader van elke respectieve tijdelijke expositie.
Van de vier schilderijen van René Kuipers zijn er eveneens vier zelfportretten. Maar vergelijkt u voor de aardigheid dit hier boven afgebeelde eens met zijn Bacchus hier onder: beide zijn erotisch nogal geladen zonder belastend te werken, al zou men kunnen concluderen Bacchus als verder gaand dan erotisch, en heel direct seksueel geladen, ja zelfs uitnodigend, te interpreteren, maar ook dat is toch wat de kijker bij directe, dan wel eventueel nadere, beschouwing ondergaat. Het is immers ook toegestaan juist dat direct seksuele element als oppervlakkiger dan dieper indringende erotiek te ondergaan.
Ook het gezicht alleen van het Zelfportret komt voor dezelfde als uitnodigend te kwalificeren interpretatie in aanmerking als de moderne Bacchus met de vraag om te worden geplukt. Doch ook hier heeft een duiding als op zich afstandelijke maar zeer erotisch sterk aanwezige, kleurrijke entiteit recht van bestaan. Dan zouden voor menigeen de druiven zuur (geworden) kunnen zijn, maar dat kan men weer met enige fabuleerkunst omzetten in rijke verhalen met een geheel eigen inkleuring. Druiventros, zo blijft uw prikkel.
Schoonheid kent vele wegen en vele uitingsvormen binnen het kader van een geringer aantal geslachten, die overigens met vele delen onverhoeds van een schildering aan de wand op u af kunnen komen. Pluk daarom de vruchten van al verschillende schilderijen in MooiMan zolang dat nog kan.
Kort en goed: de meeste van de tentoongestelde werken binnen deze aflopende Noorderlingen zijn polyinterpretabel.

Xu Bing op BBC Radio 3, donderdagavond 8 mei

In programma Night Waves
Onder verwijzing naar ons artikel van maandag 28 april op onze zustersite Tempel der Taalkunde, willen we u nu bekend maken met het feit dat de kunstenaar Xu Bing — die een half jaar lang vertegenwoordigd is in de afdeling Tekens aan de wand van de zeer grote manifestatie GO CHINA, thans onder meer in het Groninger Museum, en die verantwoordelijk is voor het in dat artikel getoonde en beschrevene — op donderdagavond 8 mei, 's avonds tussen 22:45 uur en 23:30 uur onze tijd, te gast zal zijn in het programma Night Waves van BBC Radio 3. Met hem zal een gesprek worden gevoerd over de Chinese kunstwereld. Of de grote expositie GO CHINA in Groningen daarin ook aan bod komt, is ons niet bekend, maar het zou op dit moment wel tamelijk opportuun zijn als dit toch zou gebeuren. Ook BBC-radioluisteraars zullen in het Groninger Museum welkom zijn.
____________
Afbeeldingen
1. De Chinese kunstenaar Xu Bing, onder meer van de vier boeken in een oplage van één exemplaar.
2. GO CHINA-logo van het Groninger Museum en het Drents Museum in 2008 voor de gelijknamige tentoonstelling.

Recordbedrag neergeteld voor schilderij van Monet

Deze week, op dinsdagavond plaatselijke tijd, heeft het veilinghuis Christie's te New York voor een recordbedrag het schilderij De Spoorbrug van Argenteuil uit 1873 van Claude Monet (1840-1926) aan een anoniem gebleven koper overgedaan. De som die moest worden betaald, bedraagt 41,5 miljoen US-dollars, hetgeen eerkomt op 26,8 miljoen Euro.
Het is tot dusver de hoogste prijs, die ooit voor een schilderij van Monet werd betaald. Voorheen was het schilderij in bezit van de kunsthandelaarsdynastie Nahmad, die galerieën in New York en Londen onderhoudt. Volgens een bericht in de Londense Times heeft deze galerie het stuk in 1988 voor 12,6 miljoen US-dollars verworven.
Verleden jaar werd er ook al een uitzonderlijk hoge prijs betaald voor een ander schilderij van dezelfde Franse meester-impressionist: de zeerozenafbeelding Nymphéas uit 1904 wisselde toen te Londen voor zesendertig en een half miljoen dollar van eigenaar.
____________
Afbeeldingen
1. Monets Spoorburg bij Argenteuil (1873).
2. Claude Monet in 1899, gefotografeerd door Nadar.

Schetsboek van Ernst Ludwig Kirchner ontdekt

Periode 1921-1925
De Süddeutsche Zeitung van het weekeinde Samstag/Sonntag 3/4. Mai meldt in een klein bericht in haar Feuilleton dat een tot op voor kort onbekend schetsboek van de schilder Ernst Ludwig Kirchner (1880-1938), de meest vooraanstaande exponent van het Duitse expressionisme, in een Franse particuliere collectie is ontdekt. Het veilinghuis Lempertz meldde dat het 95 tekeningen uit de jaren 1921-1925 bevat. Het heeft een omvang van 180 pagina's. Bijna zes decennia lang is het in Frans familiebezit geweest. De waarde ervan wordt thans op ongeveer 60.000 euro geschat.
Ook in het Groninger Museum bevindt zich werk van Kirchner.
____________
Afbeelding: Ernst Ludwig Kirchner Straatscène in Berlijn.

Noorderlingen met extra openingsdagen in mei

Extra dagen voor uitzicht en eventueel inzicht
Hoewel Galerie MooiMan te Groningen op de eigen website vermeldt tijdens het eerste weekeinde van elke maand nu juist niet geopend te zijn, hebben de eigenaren besloten om voor het eerste weekeinde van de maand mei daarop een uitzondering te maken, opdat ieder die het wil, alsnog kennis kan nemen van de uitgestalde werken van vier beeldend kunstenaars uit het Noorden des lands, die wij in een artikel op zaterdag 12 april op onze moedersite Cultuurtempel in het kort al even hebben voorgesteld. Op onze zustersite, die als centraal thema het culturele gebeuren in en om de Stad Groningen heeft, zijn we dezer dagen in een tweede bijdrage al iets nader ingegaan op twee van de vier schilders — René Kuipers en Wiebren Arema — die met hun werk aanwezig zijn in de betreffende ruimte — die niet alleen de enige mannengalerie van de lage landen is, maar tevens vrijwel de enige in Noord-Europa blijkt te wezen. Dus allen die willen dat zulk een instituut de poort open kan blijven houden, doen er goed aan de steven te wenden en op de juiste plek uit te komen, waarover men en detail kan worden geïnformeerd via de opgemelde website. Daar vindt men ook alle exacte openingstijden en de duur van deze lopende expositie, alsmede alle eventueel andere benodigde gegevens om op enigerlei wijze met de cultuur van MooiMan direct of indirect in contact te treden.

Jannes Koetsier
Voor de op één na jongste van de vier exposanten, Jannes Koetsier, is het object van zijn kunst het menselijk lichaam. Dat olieverf zijn voornaamste materiaal is om al datgene wat hij wenst uit te beelden ook te kunnen realiseren, hadden we reeds gemeld. Opvallend is echter dat hij wel lichaamsdelen bedekt, zij het dat het veelal het hoofd en niet zozeer het geslacht betreft, waardoor niet al te veel eventuele verwarring kan ontstaan omtrent de kunne van de afgebeelde. Hoewel het ook voorkomt dat hij zijn protagonist alleen van onderen inpakt — hier en daar zowel om de lendenen alsook om het hoofd. Het grootste van de voorgestelde stukken in Galerie MooiMan met een deels 'aangekleed' mens meet 90 x 55 cm: de man draagt een baddoek om de heupen, er ligt een loper op de vloer, er staat een tafel tegen de wand, er is een ingelijst kunststuk tegen de muur geplaatst: alle vertonen hetzelfde motief.
Twee stukken in olieverf op doek, ingelijst en wel — in beide gevallen gaat het om Naakten — maken ook nog deel uit van het in Galerie MooiMan tot en met 18 mei van Jannes Koetsier en de drie anderen.


Wim Poort
Van de werken van Wim Poort zal menig gymnasiast, die meer dan alleen een verplichting jegens ouders vervulde door die opleiding te volgen, de elementen uit de antieke wereld — Egypte en Zuid-Europa — tentoongestelde stukken herkennen. Bij nadere beschouwing blijkt dat er geen sprake is van een — aanvankelijk mogelijkerwijs vermeende — directe uitbeelding van de oorspronkelijke motieven: Etruskische fluitspeler, Egyptische 'ambtenaar', etcetera — maar dat Wim Poort behoedzaam aanpassingen naar eigen goeddunken heeft aangebracht. De toevoeging van een groot gedeelte van een bloot mannenlichaam als hedendaags element zorgt niet voor een antipode, maar wekt eerder de indruk dat al het afgebeelde van alle tijden is.
De vier Noorderlingen zijn — in tegenstelling tot datgene wat standaard op de website van Galerie MooiMan vermeld staat — ook gedurende het eerste weekeinde van de maand (mei) te bezichtigen, en dat kan ook elke vrijdag, zaterdag en zondag, tot en met 18 mei. Eveneens op tweede Pinksterdag, maandag 12 mei, is deze galerie geopend.
____________
Afbeeldingen
1. René Kuipers: Bacchus (olieverf op doek: 100 x 80 cm, ingelijst).
2. Wim Poort: Sleeping Etruscan I (olieverf op doek: 150 x 100 cm).

Jin Shans droom van elke schooljongen is zeven maanden lang te zien in het Groninger Museum

Protest vanaf een schoolbank
Volgens conservatrice Sue-an van der Zijpp, die op de dag van de persbijeenkomst in het Groninger Museum uitleg verschafte — en vragen, gesteld in het Engels, aan de aanwezige jonge kunstenaar. Jin Shan, in het Chinees doorgaf — is het door hem gemaakte stuk performing art "de droom van elke schooljongen", en daarmee een universeel invoelbare uiting van irritatie in het klaslokaal, en derhalve eveneens internationaal begrijpelijk. Wel zal Jin Shan met zijn Chinese versie van een manneke dat pist, meer losmaken dan het 'engelachtige wezentje' in het centrum van Brussel dat tijdens het langdurige wateren nog blijft stralen.
Dit kunstwerk van, Desperate Pee uit 2007, maakt deel uit van het laatst toegevoegde onderdeel — New World Order, bestaande in 38 zaalvullende 'installaties' — van de nu complete kunsmanifestatie GO CHINA, welke door het Drents Museum Assen samen met het Groninger Museum wordt gedragen. Dat laatste onderdeel is te zien vanaf zondag 27 april en blijft in Groningen tot en met 23 november. Het geheel in het Groninger Museum bestaat in vier ruim opgezette uitingen: Antieke Bronzen, die reeds vanaf 2 februari te bezichtigen zijn en tot en met 28 september zullen blijven, vervolgens de solo-expositie met kunstwerken van de in 1957 geboren Ai Weiwei, waarmee het gehele Coop Himmelb(l)au Paviljoen van het opvallende gebouw tegenover het Centraal Station van Groningen [1] sedert 2 maart is gevuld. Vanaf 22 maart is het onderdeel Tekens aan de wand — Chinees nieuw realismeen Avant-garde in de jaren tachtig en negentig tot en met 26 oktober te bezichtigen. [2]
De afbeelding helemaal bovenaan stuurde ik als Bijlage aan één mijner correspondenten: de in droge humor nauwelijks te overtreffen Mels van Driel, uroloog/seksuoloog van het Universitair Medisch Centrum Groningen, en ik vertelde hem erbij, dat die jongen daar bovenop de schoolbank maar onafgebroken doorplast. De specialist reageerde als volgt: "24 uur per etmaal urineren is ziekelijk; de bijlage is prachtig." Dat deze geleerde over zulke zaken kennis en inzicht heeft, moge blijken uit zijn onlangs verschenen boek.
_________
[1] Vanaf elk NS-station in Nederland kan men voor € 15,— naar de expositie GO CHINA in Groningen en Assen reizen.
[2] In separate bijdragen zullen we op die onderdelen terugkomen.

Zuilenvazen en andere keramiek van Ai Weiwei in het Groninger Museum tot en met 23 november

Provocerende symboliek
Vanaf 2 maart is in het Coop Himmelb(l)au Paviljoen van het Groninger Museum werk te zien van Ai Weiwei, één der meest vooraanstaande Chinese kunstenaars van vandaag de dag. Hij is in 1957 geboren en maakte vanaf 1978 deel uit van de kunstenaarsvereniging Xingxing — Sterren — die vijf jaar later werd opgeheven. Dat was voor Ai Weiwei aanleiding om zich buiten China verder te oriënteren. Daartoe vestigde hij zich in New York, maar tien jaar daarna keerde hij naar Beijing terug, hetgeen heel direct gevolgen had voor zijn manier van werken. Tot dan toe had hij zich afzijdig gehouden van klassieke Chinese elementen, maar vanaf 1993 speelt de aloude traditie, in zijn werk met architectuur, performances en installaties een rol van betekenis: hij geeft politieke en nationaal-Chinese symbolen een plek, waardoor hij provocerende kunst creëert.

Nieuw podium
In 1997 heeft Ai Weiwei China Arts Archives and Warehouse opgericht, dat als podium fungeert voor jonge en tevens voor experimentele kunstenaars. Gezien zijn eigen veelzijdigheid op het gebied van architectuur en direct verwante toegepaste kunsten mag het nauwelijks verwondering wekken dat Ai Weiwei tevens is verbonden als adviseur van het Zwitserse bureau Herzog & de Meuron, dat is betrokken bij het ontwerp van het Olympisch Stadion van Beijing voor de Zomerspelen van 2008.
Zijn expositie in het Groninger Museum — aldaar in het kader van de omvangrijke manifestatie Go China! — betekent het solodebuut van Weiwei in Nederland. Een centrale positie wordt daarbij ingenomen door zijn verregaande affiniteit met keramiek, een thema dat eveneens een lange traditie kent binnen de geschiedenis van China, zowel in de kunst, alsook in de kunstnijverheid.

Internationaal befaamd
Dat Ai Weiwei inmiddels ook in de internationale kunstenwereld een zeer vooraanstaande rol speelt, moge blijken uit onder meer het feit dat hij in 2007 op de Documenta in Kassel was vertegenwoordigd en tevens uit het bericht dat heden in de Art News Paper is verschenen en waarin wordt gemeld dat de Liverpool Tate aan deze Chinese kunstenaar de opdracht heeft verstrekt een "groot spinneweb" te creëren voor de Biennale die in september dit jaar in die Engelse plaats zal worden gehouden.


Op de foto hierboven ziet u Pillars dat, net als ander werk van Ai Weiwei, tot en met 23 november in het Groninger Museum is uitgestald. Deze zuilen bestaan uit een heel regiment van levensgrote vazen, waar de bezoeker tussendoor kan lopen. [1]
__________
[1] Pillars maakt onderdeel uit van een particuliere collectie in Zwitserland en is welwillend voor de expositie in het Groninger Museum afgestaan door Galerie Urs Mele, Beijing/Luzern.
Op 26 mei verschijnt, ter gelegenheid van deze tentoonstelling, een boek over deze kunstenaar. Wij hopen daarover nader te kunnen berichten.

Foto-expositie Songs and Scenes van Jeroen Boerema bij Fotogalerie Lichtzone in Groningen

Hallelujah
Dit is één van de twintig foto's van Jeroen Boerema, die tezamen de expositie Songs and Scenes vormen, welke tot en met 26 april in Fotogalerie Lichtzone te Groningen kunnen worden bezichtigd. Vijf dagen per week. Meer bijzonderheden over de galerie en de fotograaf zijn te vinden in een bijdrage van zaterdag 12 april op onze zustersite Cultuur in Groningen en omgeving. In die korte beschouwing zijn ook nog drie van de andere foto's opgenomen.
Jeroen Boerema is in 1980 geboren en heeft naam gemaakt met onder meer de expositie Sous l'éclat des lampes, welke in januari 2006 eveneens in Galerie Lichtzone te zien is geweest, en daarna doorreisde naar het Gemeentehuis van Franeker, vervolgens naar Rotterdam en nog andere plaatsen. Het boek met de bijbehorende teksten is nog bij Lichtzone te koop.


Geïnspireerd op mensen en muziektheater
De foto's van de huidige expositie in Lichtzone zijn geïnspireerd op de gezongen nummers van het theaterprogramma dat dezelfde titel draagt: Songs and Scenes, dat op 18 april in het Conservatorium te Groningen zal worden gepresenteerd. Het zijn sfeerfoto's, associatief geïnspireerde dan wel geïnterpreteerde afbeeldingen, alsmede portretten van enkele zangers die aan dit project meedoen.
Jeroen Boerema heeft al die foto's gemaakt met een Canon EOS 5D digitale camera. Meer van en over deze kunstenaar is te vinden op diens eigen website.